Als er veel gebeurt…

dan loopt mijn hoofd soms een beetje over.

Al meer dan een jaar werk ik met SmåBUS, de vereniging die we precies een jaar geleden uit de grond stampten.
Binnen een paar dagen hebben we onze jaarvergadering. Een deel van het bestuur wordt vervangen/aangevuld, er zal lekker eten zijn en in de namiddag ook een erg fijn auteursprogramma.
Vandaag stonden we zelfs in de krant.

Heel, heel spannend! We wonen namelijk in een klein dorpje. Wat als er niemand komt opdagen?
Mickan Thor komt vertellen. Ze is fantastisch, echt waar! En een uurtje later is Katarina von Bredow aan de beurt. Haar kennen de meeste Vlamingen en Nederlanders wel vermoed ik. En anders: haast je naar de bibliotheek. De vertalingen van haar boeken verschenen bij Lemniscaat!

Die spanning over komende zaterdag, daar schaam ik me sinds gisteren een beetje over. Wat je op de hierboven staande foto’s niet kunt zien, is het bericht dat er net onder verscheen. Het gaat over de moord op een meisje van 21, bij ons in Vetlanda. Tot vorige herfst zat ze bij Nathan op school, in het buitengewoon onderwijs. Een lief maar kwetsbaar meisje. En nu is ze dood! Terwijl ik me druk maak over SmåBUS, wordt op school een stiltehoek ingericht, met plaats om te rouwen. Ik ben geschokt. Het zou niet mogelijk mogen zijn. Ik kende haar en haar zus (die zwaargewond is) niet, maar kan sinds gisteren alleen nog maar denken aan de ouders die dit vreselijke nieuws te horen kregen.

Toch moeten we verder, willen we verder. De dag plukken, het leven leven, blij zijn met elke sneeuwvlok (en ze blijven hier maar vallen, dus dat lukt wel.)
Moseo doet vandaag mee aan de olympische winterspelen op school.
Yun stelt vast dat onze moeder-dochter-dagen in Stockholm eigenlijk wel veel leuker waren dan naar school gaan.
Nathan pakt de draad weer op, geniet van zijn voorlopig nog erg beschermde leventje.
En Han?
Die doet nu zijn laatste maand stage. Hij legt verbanden aan, verzorgt wonden en verheugt zich er al op dat hij mag leren bloed prikken. (Echt! Wie mijn schat al langer dan vandaag kent, weet dat dit behoorlijk spectaculair is. Tot een paar jaar geleden ging hij zelfs bij het horen van een medische mop van zijn stokje!)
Na zijn stage moet hij nog één vak afleggen en een scriptie inleveren. Daarna kan hij vast aan het werk. Ik ben zo fier als een gieter!

Dus ja, ik ben bloednerveus, bang dat er zaterdag niemand komt.
Ik heb slapeloze nachten over van alles en nog wat, en ook over het SmåBUS festival.
Dat mag.
Maar ondertussen stuur ik stilletjes heel veel liefde naar de mensen die met veel verdriet verder moeten. Het helpt misschien niet, maar het kan ook geen kwaad.

X

 

 

Grenzen verleggen!

Na een drukke zomer konden we eindelijk aan een nieuw schooljaar beginnen. Eindelijk, inderdaad!
Die tien weken vakantie zijn prima. Alleen is dat laatste weekje er net te veel aan. 😉
Nathan deed niets anders dan ijsberen en zich afvragen hoe zijn nieuwe schema zou zijn. En hij gaf grif toe dat hij zijn klasgenoten en leerkrachten begon te missen.
Moseo raakte in verveelmodus, zeurde nog meer dan anders om schermtijd (iPad, televisie, computer, het maakt niet uit). En Yun werd zenuwachtig. Zo zenuwachtig dat we er groepsgewijs serieus last van kregen!

School dus, en dat ging goed. Drie maal!
Ook Han startte opnieuw met de opleiding undersköterska. Hij zit op of over de helft en dat voelt fantastisch!

Moseo staat naast zijn juf bij de opening van het nieuwe schooljaar

Ik vond het lastig om een nieuw evenwicht te vinden. Social overload, veel achterstallig werk, daar ga ik duidelijk niet zo prettig mee om. O:)

De laatste dag van augustus stond er voor mij een te verleggen grens op het programma. Ik gaf mijn eerste lezing in het Zweeds. In de bibliotheek van Vetlanda vertelde ik over mijn schrijverschap, mijn boeken en de schrijfcursus die eraan zit te komen.
Bloednerveus was ik! Gelukkig was de groep klein en ging alles goed.
De zenuwen verdwenen maar heel even. De ochtend na de lezing vertrok ik namelijk naar Tranås voor drie dagen Waterghost. Een methode om creativiteit verder te ontwikkelen.

Dat deed ik alleen. Drie dagen weg van huis. Weg van man en koters. De meesten halen hun schouders daarvoor op, zo van ´het is maar drie dagen, kip!´Voor mij was het een hele stap. Opnieuw een grens die ik moest verleggen.
Maar ook dat ging goed. Ik leerde nieuwe, boeiende mensen kennen. En ik leerde op een net iets andere manier naar mijn eigen werk te kijken. Werken met mogelijkheden, dwarsverbanden… heel bijzonder is dat!
Ik kwam uitgeput thuis. Heel eerlijk gezegd ben ik nu nog aan het recupereren.

Mijn studiootje bij Kultivera in Tranås

Schrijven in een andere omgeving… soms werkt het zomaar.

Gisteren was onze oudste zoon jarig. Een mijlpaal want Nathan is nu 18!
Hij is nog steeds zijn heerlijke zelf. Daar verandert gelukkig niets aan.
Administratief verandert er echter een heleboel. Voor een jongere met autisme is dat niet simpel. Maar we komen er wel uit. Denken we. 😉
Nathan kreeg gisteren zijn verjaardagscadeau, hij werd thuis en op school toegezongen, en er was taart. Heerlijke pruimentaart, door Yun gebakken.
Komend weekend gaan we met het gezin op verjaardagsuitstap. Dat is een traditie geworden. Het is altijd gespannen afwachten wat ze zullen kiezen.
Nathan heeft dit jaar gekozen voor Älmhult en het IKEA museum. Vinden wij niet erg. 🙂

En dan is er het SmåBUS festival. Dag en nacht werken, maar als het resultaat er komt, ben ik alleen maar gelukkig!
Ik heb bijna alle auteurs en illustratoren geboekt nu. Nog 1 lezing, 1 workshop. Straks hebben Han en ik een gesprek met de skolchef van onze kommun. We hopen dat zij ons kan verder helpen in het organiseren van schoolbezoeken van deelnemende auteurs en illustratoren. En als ze ons niet kan helpen, doen we het alleen hé. Zo doen we dat. 🙂
Het programma van SmåBUS 2018 is ongelooflijk straf. Wie niet komt, zal veel missen!
We hebben Belgische, Nederlandse en Zweedse vakmensen die lezingen houden en workshops leiden. Er komen discussies, een tentoonstelling, residentiemogelijkheden…
19, 20 en 21 september 2018: noteer die datum!
(Voor mensen uit België en Nederland komt er zelfs een carpoollijst. Jaja, we doen ons best om aan bijna alles te denken. )

Hoog tijd voor jullie om ook een grens of twee te verleggen. 😉

Voor het eerst echt op vakantie in eigen land

Maanden geleden ging ik op zoek naar een fijn vakantieadres aan de Zweedse westkust. Ik ging voor tips onder andere te rade bij Katrien van Touch of Sweden. Zij kent de streek goed. We kwamen terecht bij Lekander, een Bed & Breakfast op het eiland Tjörn, waar we een appartementje huurden voor ons gezin. Voor het gemak boekten we er ontbijt bij, huurden we lakens en lieten we ook de eindschoonmaak aan anderen over. Een vakantie van krap vijf dagen moet wel echt vakantie zijn, vinden we. 😉

Op maandag reden we weg uit Björköby. De reis zou maar een kleine vier uur duren en dat zagen we gelukkig allemaal wel zitten.
Ergens halverwege maakten we een kleine tussenstop. Even de benen strekken, een fikaatje aan de waterkant…
En toen begon het.
Moseo greep naar zijn buik. Hij had pijn. Hemlängtan zei hij met trieste blik. Heimwee dus. Hij wilde toch het liefste naar huis.
Geduldig legden we uit dat we maar een paar daagjes op stap gingen, dat we eigenlijk vlakbij huis bleven en dat het echt leuk zou worden.
Een half uur later viste Yun nog net op tijd een plastic zakje uit haar handtas en deponeerde Moseo er zijn chokladboll en saft in. Het zou het begin zijn van een bewogen week waarin we allevijf wel even in meerdere of mindere mate ziek zouden worden. Aangezien de details verre van smakelijk zijn, bespaar ik ze jullie. 😉
Toch werd het ondanks alles een fijne vakantie!

Maandagnamiddag kwamen we aan op Tjörn. Het weer was heerlijk, de omgeving hier en daar spectaculair. De Westkust is heel anders dan Småland. Veel rotsen, veel water…
We zeiden af en toe aaah en oooh en wauw, maar we kwamen ook al snel tot de conclusie dat Björköby zich niet snel laat verdringen van de eerste plek. 😉

Bij Lekander werden we verwelkomd door Gerda Lekander. En wat schetste onze verbazing? Ze sprak ons aan in vloeiend Nederlands. Ze is 48 jaar geleden in Zweden beland en getrouwd met een Zweed. Haar Nederlands is eerlijk gezegd beter dan dat van onze Moseo. Heel vreemd is dat niet als je bedenkt dat zij als volwassen vrouw naar hier gekomen is. Toch namen we ons ter plekke voor om wat vaker Nederlands met Moseo te praten.
Een paar uur later ontmoetten we Gerda´s dochter, Anso Lekander, tiende generatie van het familiebedrijf. Een ongelooflijk sympathieke madam met veel energie. Dat moet ook wel als je een B&B runt en ook nog de zorg hebt voor een groot aardbeienteeltbedrijf!
Die eerste dag kwamen we tot niets meer. We laadden de auto uit, de zieken kropen al snel in de (bij aankomst al opgemaakte) bedden. De anderen genoten van het uitzicht vanaf het balkon.

Op dinsdagochtend genoten we van een overheerlijk ontbijt. Ziek of niet ziek, dat ontbijt was echt wel fantastisch. Vers gebakken broodjes, meerdere soorten zelfgemaakte sylt, yoghurt, muesli, eitjes… Zo is opstaan heel plezant!
Elke ochtend was er ook iets zoets. Verse wafels, rulltårta… En een vriendelijk woord van Anso die ook gelijk de beste tips voor uitstapjes deelde.

Na het ontbijt reden we naar Klädesholmen, een pittoresk eilandje.
We verwonderden ons over de grote hoeveelheid huisjes die, op een enkele uitzondering na, allemaal wit waren. Blijkbaar zorgt het schitterende uitzicht ervoor dat mensen het niet erg vinden om bovenop elkaar te leven. 🙂

 

We wandelden zowat het hele eiland rond. Voor de grote trek konden we nergens terecht. We reden dus naar Skärhamn waar we in Fem Knop een hapje gingen eten.

De avonden brachten we door in ons appartementje bij Lekander. We genoten van boeken, boeken en nog eens boeken. We speelden Ticket to Ride met de kinderen. En er was wifi. Erg fijn voor de pubers. 🙂

Op woensdag reden we naar Fjällbacka. Wie alle boeken van Camilla Läckberg gelezen heeft, wil natuurlijk ter plekke zien waar al die verhalen zich afspelen!
We kwamen terecht in een mooi dorpje bij het water. We ontdekten Ingrid Bergman Torg (oftewel het Ingrid Bergman Plein) en kwamen te weten hoe belangrijk Fjällbacka voor haar geweest is.

We beklommen een steile trap die plots ophield. Na die trap werd het klauteren over rotsen en stenen. Het bleek niet te doen te zijn met mijn kapotte knieën. De kinderen wilden natuurlijk wel graag verder. Samen klommen ze naar de top (en ik deed het bijna in mijn broek, gelukkig hebben ze een papa die kordaat besliste dat ze zonder ons mochten klimmen).
Man man man, wat was ik blij toen ik ze weer zag verschijnen!

Daarna aten we een hapje. Heerlijke fish´n chips met zicht op het water. Het leven kan af en toe toch schoon zijn!

In het haventje hing de aankondiging van een viswedstrijd. Deelnemers die willen foefelen, denken daar beter twee keer over na. De straf is niet mals, lees maar: 🙂

Het was een mooie dag, zo heerlijk samen!

 

Donderdag was alweer de laatste volledige vakantiedag.
Time flies when you´re having fun!
Helaas sloeg het weer ook om. Koud werd het zeker niet, maar de regen viel gestaag uit een grijze hemel. Toch beslisten we om te doen wat we gepland hadden. We namen de overzet naar Stora Dyrön, een eilandje op een kwartiertje varen uit de kust.
De ferry was eigenlijk gewoon een waterbus.

Op het eiland rijden geen auto’s. Toch staat het er tjokvol met huizen. We ontdekten al snel hoe spullen van A naar B gebracht worden. Hier en daar was een elektrisch autootje te zien, maar de meeste dingen worden met karretjes vervoerd.

 

Ik geef het grif toe, het weer werkte niet echt mee. Misschien moeten we eens teruggaan op een zonnige dag. Het tochtje terug ging ik op het kleine achterdek staan. Moseo hield me graag gezelschap.

En toen was de laatste dag al aangebroken.
We beslisten om niet direct naar huis te rijden maar een tussenstop op Marstrand te maken.
We parkeerden op Koön en wandelden naar het overzetje richting Marstrand. Dit bootje vaart vier keer per uur. In twee of drie minuutjes ben je er al.
Het weer was nog steeds niet zo best. Toch nam de drukte overal toe. Midsommarafton brengt veel mensen op de been.
Op de boot stond ´Lasse-Maja´, en het restaurant in de haven van Marstrand bleek de zelfde naam te dragen. Moseo en ik waren gelijk laaiend enthousiast. Zou dit de woonplaats van Martin Widmark zijn? Moseo houdt van de Lasse&Maja boeken, en ik word helemaal warm vanbinnen wanneer ik zie dat kinderboeken een belangrijke plaats mogen innemen.

 

Na een stevige wandeling op Marstrand gingen we pizza eten bij Lasse-Maja.
Daar zocht ik even de achtergrond van de naam op.
Geen Lasse en Maja van Martin Widmark dus!
Lasse-Maja is eigenlijk een man die Lars Molin heette. (1785-1845) Hij was een schurk. Al van kindsbeen af was hij niet echt een gezellige jongen. Hij stal alles wat los en vast zat.
Af en toe trok hij de kleren aan van zijn toenmalige vriendin Maja. Ze vond hem er prachtig mee staan. Lang werd gedacht dat hij die kleren droeg om met een andere identiteit diefstallen te plegen. Later bleek dat hij ook graag vrouwenkleren droeg zonder dat hij daarmee de wet wilde overtreden.

Lasse-Maja werd een keer te veel aangehouden. Hij werd opgesloten in de fästning op Marstrand. Daar moest hij zelf voor zijn levensonderhoud zorgen. Hij verdiende geld door verhalen te vertellen. Op een dag werd hij zelfs uitgenodigd op de boot van kroonprins Oskar.

Niet de Lasse en Maja van de kinderboeken dus, maar er zit zeker een verhaal in. 😉

En toen was het tijd om naar huis te gaan.
Erg vonden we dat niet.
Het is fantastisch om samen nieuwe stukjes Zweden te ontdekken.
Het is fantastisch om weer samen thuis te zijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De vier seizoenen in een zin of wat

Hier wordt stevig gewerkt, ook al merken jullie daar op deze pagina erg weinig van. Een manuscript over onze verhuizing naar Zweden is in de maak. “Dat doe ik wel even,” dacht ik een klein jaartje geleden.
Niet dus. Een half manuscript ligt op de plank. Het leven kwam ertussen. Een nieuwe vertaalklus, de oprichting van een vereniging, ons heerlijk gezin, zorgen en praktisch geregel…

Het boek komt er wel hoor, alleen wat later dan we gepland hadden.

2017, en het schooljaar loopt alweer naar zijn einde.
Moseo in de vierde, Yun in de negende, Nathan in het eerste jaar gymnasieskolan.
De jongens mogen in augustus gewoon lekker doorgaan waar ze straks, in juni, gebleven zijn. Voor Yun ligt dat anders. Zij sluit haar grundskola volgende maand af. Met goede resultaten. Tijdens dit schooljaar heeft ze heel wat afgepiekerd. Welke kant wil ze uit? Uiteindelijk heeft ze de knoop doorgehakt en heeft ze gekozen voor “Natur”, een gymnasieprogramma voor sterke leerlingen die sowieso hogere studies willen doen en alle mogelijkheden willen openhouden.

Luciatåg met Moseo

Luciatåg met Yun

Han is in november gestart met een opleiding undersköterska. (In België is dat te vergelijken met zorgkundige geloof ik.) Hij doet zijn werk in de thuiszorg namelijk erg graag, en zonder dat papiertje kan hij niet benoemd worden.
De opleiding duurt anderhalf jaar. Tijdens schoolvakanties blijft hij werken als invalkracht, zodat hij voeling houdt met het werkveld.
Op dit ogenblik loopt hij stage in een bejaardenhuis op een kwartiertje van thuis. Hij vindt het daar prima, maar zijn hart ligt toch bij de thuiszorg.

Ik heb een paar stille maanden gehad, eind 2016, begin 2017. Het gebrek aan opdrachten gaf me de mogelijkheid om even te herbronnen, op zoek te gaan naar nieuwe kansen en inspiratie. Heel fijn was dat. (Qua inkomen moeten dergelijke periodes niet te lang duren natuurlijk. 😉 )
Dankzij die maanden is er nu een heleboel gebeurd:
* We hebben SmåBUS opgericht (Kinder- en Jeugdliteratuur Småland), een vereniging die nu al meer dan 20 leden telt. We organiseren kinderboekenactiviteiten en bereiden een internationaal kinderboekenfestival voor, september 2018.
* Ik vertaal boeken van het Nederlands naar het Zweeds voor een grote Zweedse uitgeverij.
* Ik mag een boek gaan schrijven voor een andere erg fijne, Zweedse uitgeverij.
* Ik heb boekenmensen ontmoet waarbij ik me goed voel. Thuiskomen in de Zweedse boekenwereld is heel erg fijn!

Fijn om hier Zweedse boekenvrienden te vinden

Dit voorjaar reden we nog eens naar Nederland en België. We vierden in Nederland het huwelijksjubileum van mijn schoonouders (50 jaar getrouwd) en gingen natuurlijk ook naar mijn ouders in België toe. Daar mochten we ons jongste achterneefje, Güney, bewonderen. Wat een schoon bazeke!

 

Thuisgekomen maakten we snel Källäng in orde. Twee lieve, zotte schrijfvriendinnen kwamen naar ons toe. Het weer was niet denderend, maar dat kon de pret niet drukken.

Na een rommelige winter en een lente die maar geen lente wilde worden, beleven we nu heerlijke zomerse dagen.
In Källäng, ons schrijvershuis, woont deze maand jeugdauteur Noëlla Elpers. Ze geniet, schrijft en is hier thuis. En wij hebben haar erg graag als buurvrouw. We hebben het getroffen!

Het gras groeit sneller dan het te maaien is.
De zomer komt er onherroepelijk aan. Gelukkig maar. 🙂

 

Het zomert in Björköby!

Sommarlov! Tien weken lang hebben de kinderen vakantie. De pubers slapen uit. Moseo stuitert de dag door. Hij is opgewekt en blij. Dat het gebrek aan structuur ook voor chaos zorgt, nemen we erbij.
We hebben een enorm droge junimaand gehad. Af en toe was er het verbod om te grillen (brandgevaar). We moesten ook zuinig zijn met water.
Het is 3 juli nu, en we hebben onze eerste regenbuien gehad. Het groen leeft op.

Yun en Moseo gingen de eerste week van de vakantie op kamp met de UV Scouts. Toen we hen aan het eind van die week ophaalden, waren ze moe en vuil. Het was dus een goed kamp. 😉

We vierden Midsommar in het dorp. Daarna vierden we ook nog eens de verjaardag van een fijne vriend.

 

Ondertussen moet er ook gewerkt worden!
Vorig jaar kon ik rustig aan mijn bureau gaan zitten, schrijven, schrappen, vertalen.
Dit jaar is dat anders omdat Han nu buitenshuis werkt. Soms is het schipperen en schuiven. Aan het eind van de zomer zullen we zien of alles gelukt is. 🙂

Vorige week moesten we naar Stockholm. Onze drie koters hebben namelijk een nieuw paspoort nodig. We maakten van de nood een deugd en boekten twee nachten een stuga op Värmdö, een half uurtje buiten Stockholm.
Conclusies:
* We vinden het hier, in Björköby, een stuk mooier en rustiger.
* In vergelijking met de stuga die we huurden, is ons vakantiehuis een kasteel! (Bovendien deed de eigenaar heel onaardig en was het huisje vies. Hier en daar een kruimel vinden we echt niet erg, maar een smerige koelkast, vuile wasbak en lange haren overal, dat was er toch over!)
* Er loopt (rijdt) veel volk rond in Stockholm. Na twee dagen hadden we daar genoeg van.

Maar de paspoorten zijn aangevraagd, we hebben toch een paar mooie plekjes ontdekt en we hebben heerlijk middeleeuws gegeten. Bovendien hebben we het Vasamuseet bezocht.

 

En nu zijn we weer thuis.
Moseo staat een uur onder de douche (want het heeft geregend, mama, nu mag het weer!)
Yun spreekt af met schoolvriendinnen.
Nathan draait cd’s, zingt mee en geniet.

Straks komt Han thuis van zijn ochtendshift bij de hemtjänst.
Vanmiddag kook ik (Romeinse steak met frietjes) voor ons gezin én voor onze nieuwe gaste!
De volgende tien dagen coach ik haar bij het schrijven.
Tussendoor moet ik nog een nieuw verhaal schrijven en een boek vertalen.

De zon schijnt.
We doen het gewoon!

Het leven zoals het is: met hier en daar een valkuil.

Het is lente in Björköby!
In april keken we de knoppen bijna uit de bomen, zo lang leek het te duren voor de lente wilde komen. Maar als het eenmaal begint, is het niet meer te stoppen!
De maand mei bracht stralend zomerweer, tien dagen lang. We aten in de tuin, haalden de BBQ van stal, liepen in korte broek en op blote voeten.
Vorige week toonde de natuur dan weer dat wij geen barst te zeggen hebben over de weersomstandigheden. Het werd met moeite 8 graden, de lucht bleef grijs en het ging regenen. Dat was eigenlijk maar goed ook, want de grond was (en is) behoorlijk droog.
De voorbije twee dagen kwam de zon terug piepen. Han maakte van de gelegenheid gebruik om een kant van het huis al te schilderen.

De maand mei was spannend voor ons gezin.
Het eerste deAuteurs-duo kwam met een beurs naar Björköby. Daar konden jullie alles over lezen in de vorige berichten.
Han ging voor het eerst zelfstandig op pad voor de hemtjänst (thuiszorg) en deed (en doet) dat goed en met plezier.
Moseo kreeg de resultaten van de nationale testen. Kinderen in Zweden doen dit soort examens in jaar 3, 6 en 9 van de grundskola. Een paar dagen geleden hoorden we op school dat Moseo voor elk onderdeel geslaagd was, en dan nog met goede punten ook.
De pubers doen het goed. Af en toe flipflappen ze erop los, zoals alle pubers dat wel eens doen, maar ze groeien en leren en zijn hier thuis.

En toch had ik het de voorbije weken heel erg lastig.
Als freelancer ga ik voortdurend op zoek naar nieuwe uitdagingen, nieuwe kansen. Natuurlijk doe ik dat omdat het belangrijk is voor het gezinsinkomen. Maar er is nog een andere reden. Ik wil weten wat ik kan. Ik wil mezelf bewijzen dat ik iets waard ben. (En als ik heel eerlijk ben, doe ik sommige dingen ook om aan anderen te bewijzen dat ik iets waard ben.) Daar zit nu precies de valkuil!
Een poosje geleden zag ik een vacature van een Amerikaans, niet nader te noemen ondertitelbedrijf. Mijn nieuwsgierigheid was groot. Ik heb nooit leren ondertitelen, maar wilde het altijd al eens proberen. Ik greep mijn kans en werd uitgenodigd om mee te doen met een test. Om een lang verhaal kort te maken: die test ging goed. Test 2 ging ook prima. En toen had ik plots een contract. Dat contract was erg prettig voor mijn zelfvertrouwen (zie je wel dat ik iets kan!) en voor wat een ander van mij zou kunnen denken (jaja, ik heb dus ook een contract bij X).
Verder was dat contract eigenlijk nergens goed voor.
Ik merkte dat ik minder tijd zou overhouden voor mijn ander vertaalwerk (dat ik graag doe, ook zonder dat ik er enige sociale status mee verwerf).
Ik merkte dat de verhalen niet meer kwamen.
Ik merkte dat ik geen tijd meer had (maakte) voor mijn gezin.
Ik merkte dat mijn zelfvertrouwen, dat heel even groter was geweest, in snel tempo compleet verdween.

En toen zei mijn lief wat ik zelf ook dacht: hiervoor zijn we niet naar Zweden verhuisd.

Een uur later liet ik Amerika weten dat ik niet langer voor hen kon werken.
De opluchting was enorm.

Ambitieus zijn is prima. Soms ontdekt een mens wonderbaarlijke dingen.
Ik heb ontdekt dat de combinatie van schrijven, vertalen en coachen/organiseren heerlijk is. Het is een combinatie die me ligt.
De rest zal moeten blijven liggen, wat een ander daar ook van moge denken.

De voorbije week was een week van hoesten, niezen, snuiten en snotteren.
Het was ook een week van nadenken en van beseffen hoe goed we het hebben.
Meer moet dat niet zijn.

SCHRIJVERSRESIDENTIE in BJÖRKÖBY (met deAuteurs): Kim Crabeels en Sebastiaan Van Doninck

Op 4 mei trokken auteur Kim Crabeels en illustrator Sebastiaan Van Doninck in alle vroegte naar de luchthaven van Charleroi. Daar stapten ze op het vliegtuig naar Kopenhagen. Van daaruit reisden ze…

Bron: SCHRIJVERSRESIDENTIE in BJÖRKÖBY (met deAuteurs): Kim Crabeels en Sebastiaan Van Doninck

Deel 2: Kim en Sebastiaan in BJÖRKÖBY (met deAuteurs)

Die dinsdag reden we naar Astrid Lindgrens Näs. In Astrid Lindgrens Näs kun je het geboortehuis van Astrid Lindgren bezoeken. In kleine groepjes word je rondgeleid door een gids die alles weet te v…

Bron: Deel 2: Kim en Sebastiaan in BJÖRKÖBY (met deAuteurs)

Een boel te vertellen…

Wanneer vrienden je mailen om te vragen waarom je niet meer blogt, wordt het hoog tijd om weer eens een berichtje te posten. 😉

De tijd vliegt, ook in dit heerlijke land.
Hoe intens we ook van ons leven genieten, toch kunnen we niet altijd ontsnappen aan pijn en verdriet. Vorige maand moesten we afscheid nemen van mijn zus Marijke. Dat doet veel zeer. Nog steeds. We zagen elkaar weinig, maar we wisten van elkaar dat we er waren. Voor een dergelijk verdriet kan zelfs Zweden ons niet behoeden. We merken wel dat we, sinds we hier wonen, een hechter gezin zijn geworden. De fijne dingen delen we, de moeilijke dingen ook. We dragen elkaar, en dat voelt ongelooflijk goed.

De voorbije maand gebeurde er weer een heleboel.
Yun deed twee keer een week PRAO (praktijkstage). De eerste week werkte ze in de plaatselijke horeca. En wat deed ze dat (zoals we ook verwacht hadden 😉 ) enorm goed en gedreven. De tweede week werkte ze in de kinderopvang. Niet echt iets voor haar, hadden we op voorhand gewaarschuwd. Helaas bleken we daarin bevestigd te worden. Ze vond de kinderen wel lief, maar meer ook niet. Volgend jaar heeft ze opnieuw twee weken PRAO. Ik ben nu al benieuwd naar haar keuzes!

Nathan zit nu in zijn laatste jaar van de grundsärskolan. (Buitengewoon lager onderwijs 7-16)
In augustus gaat hij naar gymnasiesärskolan (16-20). Hij gaat dan naar het programma economie-handel. Bij het gesprek op school, eerder deze weken, deden we een erg prettige ontdekking. Nathan zit dan wel in het buitengewoon onderwijs, toch zal hij in het gymnasie een aantal uren per week les hebben met de leerlingen van het gewone gymnasie. De leerkracht van de särskolan zit dan achteraan in de klas. Als een van haar eigen leerlingen hulp nodig heeft, springt zij bij. Inclusie op topniveau, vind ik dat!

Moseo heeft nationale proef dit jaar. De kinderen hebben dat in jaar 3, 6 en 9. (Yun heeft dus volgend jaar zo’n proef.) Af en toe vertelt ons klein konijn dat hij een deel van de proef gehad heeft. ‘Ging wel goed, hoor!’ zegt hij steeds met een brede glimlach. Of dat ook zo is, moeten we nog van de juf vernemen.
Voor zijn schrijfopdracht moest hij over het onderwerp ‘water’ schrijven. Ik vroeg vol interesse wat hij dan allemaal geschreven had. Hij vertelde me vurig over een grote zee, ging toen verder met monsters, techniek enzovoort. Bezorgd vroeg ik hem of het dan wel voldoende over water ging, want dat was de opdracht. ‘Ik heb je toch verteld dat het een GROTE zee was, mama? Ik neem aan dat daar water genoeg in zit.’
Diepe zucht. Hopelijk denkt fröken Åsa er ook zo over.

Het grootste nieuws komt van Han!
Na heel wat sollicitatiebrieven (die niets opleverden) bezocht hij ook een paar speeddates van de arbetsförmedlingen, oftewel de Zweedse VDAB. Daar kon hij persoonlijk zijn cv afgeven en hier en daar een gesprek voeren. Al snel werd duidelijk dat er veel invalkrachten in de zorg werden gezocht.
Vorige week is Han dus begonnen in de hemtjänst (thuiszorg). Hij voelt zich er als een vis in het water. Zijn taken zijn gevarieerd. En zijn uren ook. Dat is weer even wennen.
We zijn blij dat hij een job gevonden heeft die hem ligt.

Ik werk stevig door. De boekvertaling waaraan ik werkte, liep vertraging op. Veel vertraging. Met verdriet is creatief zijn verdomd moeilijk, heb ik gemerkt. Stapje voor stapje probeer ik nu de achterstand in te halen. Als freelancer moet ik bovendien ook steeds vooruit denken. Wat na de boekvertalingen? Wat na de educatieve kinderboeken die ik aan het schrijven ben?
Daarom deed ik een poos geleden mee met een online test bij Netflix. Na een paar weken kreeg ik te horen dat ik naar test twee mocht. Ook die bleek goed te zijn. Deze week tekende ik mijn contract. Binnenkort mag ik dus ook gaan ondertitelen.

Volgende maand is ons vakantiehuis een schrijversresidentie. Maar daar schrijf ik later over. Te veel is te veel. 😉

 

Februari zonder sneeuw

Februari is het alweer.
Na een heerlijk witte maand, is de sneeuw ook bij ons bijna weg. Hier en daar ligt nog een vlekje wit, maar meer is het ook niet.
De temperaturen schommelen rond het vriespunt, af en toe piept de zon tussen de wolken door en krijgen we er een paar graden bij.

Een jaar geleden was alles nog zo ontzettend nieuw.
We merken nu elke dag weer dat een heleboel dingen gewoon zijn geworden. Niet saai gewoon, plezant gewoon.
We kennen de leerkrachten op de scholen van onze kinderen. We weten wat er van ons verwacht wordt op ouder- en andere gesprekken.
In het dorp leren we steeds meer gezichten kennen.

Nathan wordt rustig maar gestaag voorbereid op een iets hoger leerniveau. Elke week krijgt hij extra wiskunde, Engels enzovoort. Zo kan hij eind augustus gewoon aansluiten bij de groep die het eerste jaar gymnasiet särskolan start.
Yun heeft binnenkort haar eerste stageweken. Waar in België ook wel eens zoiets als ‘snuffelstage’ wordt geregeld, verloopt dat in Zweden toch net iets anders. De kinderen van het achtste jaar worden aangemoedigd om zelf naar stageplekken te zoeken en alles te regelen.
Yun doet dit semester een week stage bij de plaatselijke B&B/catering én een week op de förskola (kinderen van 1-6 jaar).
Ze zal mogen werken! Op die manier kunnen jongeren ervaring opdoen in diverse sectoren, en weten ze waaraan ze beginnen bij het kiezen van een studierichting.
Moseo voelt zich thuis in zijn klas, hebben we de indruk. Zijn beste schoolvrienden zitten een groep lager, maar aangezien de school maar 30 leerlingen telt, maakt dat erg weinig uit.
Vanochtend is hij bij een klasgenoot thuis chocoladebollen gaan maken. Daar trakteren ze volgende week op, in de klas.

Han is volop op zoek naar werk nu. Een beetje dubbel is dat wel, omdat hij ook heel veel studiewerk heeft, én mijn boekhouding en nog veel meer doet.
Hij volgt nu ook bedrijfseconomie. Dat doet hij heel goed! (Natuurlijk 😉 )
Ik heb net een eerste boek (van 4) vertaald. Het volgende ligt al te wachten. Daar begin ik morgen aan.
Bovendien heb ik een manuscript ingediend en zijn er weer een paar kinderboeken van mij op komst.

Binnenkort komt er meer nieuws.
Over een heerlijke schrijfweek waarin ik iemand, hier ter plaatse, mag coachen.
Over de schrijfbeurs van deAuteurs die vorige week werd uitgereikt.
Over nieuwe projecten, en borrelende inspiratie.

Tijd voor fika nu!

Joke