Drie kinderen, drie scholen

En we zijn vertrokken!

Donderdag gingen Yun en Moseo voor het eerst naar een Zweedse school. Vandaag begon Nathan er ook aan.

Moseo wordt om 8 uur in zijn klas verwacht. Behoorlijk vroeg, vinden wij. Maar hij is dan ook elke dag om tien over 1 klaar, behalve op dinsdag. Dan heeft hij in de namiddag een uurtje Engels en kan ik hem pas om twintig over twee ophalen.
In het halletje trekken alle kinderen hun schoenen uit. Ze mogen op school pantoffels dragen, maar bijna iedereen loopt gewoon op sokken rond.
Elk kind heeft een eigen kapstok met zijn naam erboven, Moseo dus ook.
Dan gaan ze naar binnen.
Elke dag is er een korte begroetingsronde, na een weekend of een vakantie is die wat langer.

Donderdag mocht Moseo meteen mee gaan zwemmen. De kinderen en leerkrachten werden door een bus opgehaald om naar het zwembad te gaan.
Toen ik Moseo ophaalde, vertelde hij enthousiast dat hij in het diepe had gemogen (na heel wat baantjes in het ondiepe 😉 ), en dat degenen die wilden daarna nog even lekker de sauna in mochten. Dat wilde hij wel eens proberen. ‘Dat was tof hoor, mama, en lekker warm!’

Elke weekdag is er een blokje Svenska, niet gek, aangezien de klas bestaat uit zeven- en achtjarigen (eerste en tweede leerjaar).
Ook zit er vaak Matte bij (oftewel wiskunde). No/So komt overeen met Wero in België.
De leerkracht doet echt haar best. Bij verhalen laat ze tekeningen zien, er wordt uitgelegd met handen en voeten, en af en toe gaat Moseo naar een juf die woordenschat met hem oefent, aan de hand van tekeningen en computerspelletjes.

Deze ochtend, pas dag twee, wilde ik hem tot in de klas brengen, maar hij zei bij de voordeur van de school ‘hej då, mama’ en toen mocht ik vertrekken. Kleine ventjes worden snel groot!

Yun vertrok donderdag met lood in de schoenen naar de Withalaskola. Daar aangekomen werd ze gelukkig goed opgevangen door haar klastitularis. Ze hadden al eerder kennisgemaakt, en dat was al goed gegaan.
De eerste dag kreeg ze Engels (‘maar er werd wel veel Zweeds gesproken in die Engelse les, mama!’) en chemie (‘saaaaaaaaaai!’). Maar de lunch was heerlijk geweest, en de klasgenoten vriendelijk. Het begin is er.
Vandaag was er al iets minder schroom. Wat wel nog blijft is de verbazing. Verbazing over wat hier allemaal mag!
Bijna alle leerlingen hebben hun smartphone of tablet gewoon op hun tafeltje liggen, bijvoorbeeld. En het gebruik van make-up en juwelen is bij sommigen nogal overdadig. 🙂

Morgen mag Yun gaan kijken naar de bandy-match van een meisje van haar school. Voor haar én voor ons is dat een heel nieuwe sport. Ik ben benieuwd wat ze ervan vindt. Ze zit op school met veel sport overigens. Dat vindt Yun helemaal niet erg. 😉

Vandaag is ook Nathan met school begonnen.
Han bracht hem deze ochtend zoals afgesproken naar zijn klas. Hij maakte er kennis met zijn zes klasgenoten, allemaal jongens van 14 tot 16 jaar.
We wisten op voorhand al dat het gemiddelde niveau in deze klas wel erg laag ligt. Toch staan we achter de keuze van de rector en de leerkrachten om Nathan hier te zetten. Hij heeft nu een half jaar de kans om zich volledig op zijn Zweeds te concentreren. Als dat goed lukt, is het de bedoeling dat hij ook op de andere vlakken op een hoger niveau zal gaan werken.

Nathan benadrukte dat hij veel nog niet begreep, maar dat hij het toch heel fijn vond in de klas. Wie hem een beetje kent, snapt direct waarom: ze hebben vandaag twee keer fika gehad!!!
Hij heeft sport gehad (‘ik moest meedoen, ook al had ik geen zin.’) en hij heeft al een les techniek gehad.
De klasgenoten van Nathan zijn niet allemaal even communicatief. Daarom maakt de leerkracht elke dag een fotoverslagje. Dat kregen wij dus ook te zien. Nathan in actie in de sportzaal (ha, maak er maar een sportman van, meesters en juffen, want onze Nathan beweegt niet graag! 🙂 ), een lachende Nathan tijdens techniek…

Drie kinderen, drie scholen…
Ze zijn alledrie goed gestart, en wat zijn we daar blij mee!
Natuurlijk zullen we nog voor grote uitdagingen komen te staan, maar het begin is er.

School, een eerste kennismaking

Maandag was een spannende dag voor onze twee groten. Om elf uur werden we verwacht in de Withalaskola. Daar werden we ontvangen door een vriendelijke dame die zich voorstelde als specialpedagog. Zij werkt met jongeren in het buitengewoon onderwijs.

Wat later zaten we met z’n allen in een vergaderzaaltje. Moseo zat heerlijk te tekenen en te schrijven en bemoeide zich nergens mee. Dat hadden we hem op voorhand ook gevraagd, want onze kleine dondersteen heeft de gewoonte om overal een mening over te hebben, in alle talen. 😄

Eerst was Yun aan de beurt. Na een korte introductie mocht ze mee met haar klasverantwoordelijke, Jessica. Die liet haar de school zien. Ze kreeg ook al een locker toegewezen, en een eigen sleutel. De leerkracht was onder de indruk van haar goede Engels, dus dat was heel fijn om te horen. Natuurlijk was er even paniek door de woordenvloed in het Zweeds, maar we hebben er alle vertrouwen in dat ze dat snel zal leren. Voor haar begint het morgen echt. De eerste schooldag.

Na Yun hadden we het over Nathan. De rector van de särskolan (buitengewoon onderwijs) zat ook aan de tafel. We merkten dat hij veel concrete vragen stelde over onze oudste, en dat hij Nathan ook nauwkeurig observeerde. We schrokken een beetje toen hij plots voorstelde om Nathan niet te laten starten op de Withala, maar wel op het Njudungsgymnasiet. Dat is een school voor leerlingen van 16 tot 19 jaar., Yun gaat er ook heen als ze 16 is. Op die school is ook een auti-klas voor 13 tot 16. Na wat over en weer praten besloten we dat Nathan daar inderdaad start. Op die manier hoeft hij na de zomer niet nog een keer van school te veranderen, hij kan daar blijven tot zijn 19de of 20ste. Ideaal, denken we. We kregen onmiddellijk een rondleiding. Vandaag mocht hij opnieuw komen en maakte hij kennis met zijn leerkracht Anita en de drie elevasistenten. Inderdaad, vier mensen voor een klas van zeven jongens! Hij begint vrijdag pas, op die manier kan de leerkracht de klasgenoten, allen met autisme, voorbereiden.

En dan ons Mosje. 😄 Vandaag maakte hij kennis met Fröken Anna. Hij heeft al een vaste plek én zijn naam boven de kapstok. Morgen de eerste schooldag.

We houden onze trouwe volgers op de hoogte. 😉

We wonen in Björköby!

Het is weer hoog tijd voor een nieuw blogje. En wat hebben we veel te vertellen!

Op 28 december stonden de verhuizers van Verhuisbedrijf De Pestel uit Aalter om tien voor acht voor de deur. Een paar minuten later kwamen onze hulptroepen ook al binnengedruppeld. We hadden hen heel hard nodig. We waren er namelijk de avond ervoor achter gekomen dat we dozen te weinig hadden. Of spullen te veel, maar het komt uiteindelijk op hetzelfde neer: PANIEK! De ochtend van de verhuizing stonden we dus met zes man sterk als gekken dozen te vouwen, te vullen en dicht te plakken. De verhuizers waren niet aan hun proefstuk toe en hadden ruim voldoende extra materiaal bij zich.

Er werd hard gesjouwd. De vrienden die door rug- of andere klachten niet met dozen konden slepen, hadden zich spontaan aangemeld als cateringsteam. Zo zorgde Mieke voor broodjes, frisdrank, heerlijk beleg… en kwam Saskia langs met een gigantische ketel erg lekkere soep. Zelfs het bestek zat erbij.

De eerste twee uur bleef het huis er ontzettend vol uit zien. Pas toen de benedenverdieping leger en leger werd, begonnen we het echt te geloven: DIT HUIS ZOU VANDAAG LEEG GERAKEN! Ergens tussen 1 en 2 werd de laatste plant in de verhuiswagen geschoven. Het was kantje boord, maar het lukte. (Met een compliment voor de verhuizers Marijn en Kristof, die mannen kunnen passen en meten, ongelooflijk!)

Toen de sjouwers afscheid namen en naar huis vertrokken, kwam het schoonmaakteam. En schoon werd het! De keuken werd gepoetst, het sanitair blonk weer als een spiegel en alle vloeren werden gestofzuigd.

Gegarandeerd vergeet ik mensen, maar ik probeer het toch:
Duizendmaal dank aan Karlien, Murielle, Casper, Piet, Alexandra, Saskia VB, Saskia K, Mathijs, Filip en aan al de mensen die ik nu vergeet te vermelden omdat het tien uur ’s avonds is en ik een heel klein beetje aan het eind van mijn latijn ben.
We zijn dankbaar voor al jullie hulp!
De avond was zwaar. Hoe graag we ook in Björköby willen wonen, toch is het moeilijk om van sommige mensen afscheid te nemen. Overdag hadden de ouders van Han ons al verrast met een bezoekje. ’s Avonds gingen we nog even naar mijn ouders om dag te zeggen. We hielden ons allemaal kranig. En wat ben ik trots op hen, want ook al zijn ze niet meer bij de jongsten, het Skypen lukt hen ondertussen prima. Zo’n communicatiemiddel maakt het wat makkelijker om stevig in contact te blijven!

We mochten die laatste nacht op Belgische bodem blijven slapen bij zus Tineken en schoonbroer Filip. De lieverds gaven ons zelfs hun (overigens zalige!) bed, zodat we uitgerust aan de lange reis konden beginnen. De ‘taskes koffie’ met zus Tineken, alias Tintin, zal ik af en toe zeker missen. Maar ze heeft beloofd dat ze snel langskomt, en dan zal de koffie hier klaar staan!

En toen was het zover:
Op 29 december reden we naar Zweden.
Het lukte in 1 dag.
We waren helemaal stuk.
Alle vijf!
We kwamen thuis in een heerlijk sneeuwlandschap.

De volgende ochtend stonden we op met dit uitzicht:

We hadden een dagje om bij te komen, om de al aanwezige huisraad te herschikken en te versjouwen enzovoort.
Diezelfde avond reden onze verhuizers de straat in. Hoera!

Na een nachtje slapen mochten we uitpakken. En alweer konden we rekenen op een heleboel bereidwillige handen. Tusentack Nele och Simon, Anna och Eric, Ellen och Bram!
Wat heeft iedereen hard gewerkt! Dankzij zo’n wonderteam was de klus relatief snel geklaard.

Ik moet toegeven dat we de eerste dagen daarna het liefste rustig naar de sneeuw bleven staren. Die gigantische hoeveelheid aan dozen weer uitpakken was een slopende klus. Zeg nu zelf: wat is het mooiste?
Dit?

Of toch maar dit?

🙂

Nu zijn we een weekje verder. Ja, echt waar! We wonen een week in Björköby!
De computer is uitgepakt (vandaar dus nu een blogje 🙂 ), Moseo heeft zijn nieuwjaarsbrief voorgelezen, we hebben al drie keer geskyped met mijn ouders, er zijn al heel wat kaartjes uit België en Nederland in onze brievenbus gevallen, ik heb mijn kaartje van Mieke W gelezen (dank, lieve Mieke, ik zal de kaart en wat erin zat met veel zorg bewaren!), alle bedden en kasten zijn gemonteerd en we hebben nog maar een doos of 15 te gaan. De sneeuw is weg. Dat ook. Maar morgen, dat zei het weerbericht, morgen sneeuwt het weer!

Kram
Joke en Co.